ေနာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာပါ့မယ္

      







“ဒီေန႔ေဖေဖ့အတြက္ အလုပ္ကေလးတစ္ခု လုပ္ေပးစမ္းပါ” ဟု အိမ္ထဲသို႔ ေျပး၀င္လာေသာ ရဲရင့္အား သူ႔ဖခင္က ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဆီး၍ ေျပာဆိုလုိက္သည္။
“အလုပ္ကေလးတစ္ခု.. ဟုတ္လား.. ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ကာစ ရွိေသးတယ္.. ေဖေဖက ဆီးခိုင္းေနျပန္ၿပီ” ဟု ရဲရင့္က ေစာဒက တက္ေလသည္။
“အို.. ဟုတ္တာေပါ့၊ မင္းေခတၱအနားယူၿပီး စားစရာရွိတာေလးစားပါကြာ.. ၿပီးရင္ေတာ့ ေဖေဖအေရးတစ္ႀကီး ျပဳလုပ္ေစခ်င္တဲ့ အလုပ္ကေလးကိုသာ လုပ္ေပးစမ္းပါ”
“အေရးတႀကီးဆိုေတာ့ ဘာအလုပ္မို႔လဲ ေဖေဖရဲ႕” ဟု သတိႀကီးစြာႏွင့္ ေမးျမန္းေလသည္။
“ဘာအလုပ္လဲဆိုတာ သိရမွာေပါ့.. ျခံထဲက သစ္ပင္ေတြရဲ႕ သစ္ကိုင္းေတြကို ေဖေဖခုတ္ခ်ထားတာေလးေတြ သစ္ပင္ေအာက္ေတြမွာ ရွိတယ္.. အစိုေတြေရာ.. အေျခာက္ေတြေရာပဲ သားေရ.. အဲ့ဒါေတြကို သားက ဟိုးျခံေနာက္ဖက္ လြတ္ေနတဲ့ ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ အားလုံးစုပုံထားေပးရမယ္.. ဒါေတြကို အားလုံးမီးရႈိ႕ပစ္ရမယ္ေလ.. ႏို႔မဟုတ္ရင္ ပုပ္ေစာ္နံေနလိမ့္မယ္”
“လတ္စသတ္ေတာ့ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့ကို အမႈိက္ပုံတဲ့ အလုပ္ေပးတာကိုး” ဟု ရဲရင့္က ဖခင္ကို ေငါ့ေတာ့ေတာ့ လွမ္းဆိုေလသည္။
“ေအး.. ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ သားေရ.. သားကသာ သစ္ကိုင္းေတြကို စုပုံထားေပး.. ေဖေဖ့ဘာသာ မီးရႈိ႕ပစ္မွာပါကြာ”
“ဘာျဖစ္ျဖစ္ သက္သာတဲ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး” ဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ရဲရင့္က ျပန္ေျပာေလသည္။
“သားကို အလကားခိုင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. ေဖေဖက သားကိုပိုက္ဆံေပးပါ့မယ္။ ဒီအလုပ္က အခုအၿပီးလုပ္ရမယ့္ အထူးအလုပ္ျဖစ္လို႔ တစ္ျခားလူအေနနဲ႔ သားကို လုပ္ခေပးရမွာပဲ။ ဒီအလုပ္အတြက္ ေဖေဖက သားကို ေငြသုံးေထာင္ေပးမယ္။ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား” ဟုတ္ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ ေျပာေလသည္။
“သုံးေထာင္.. ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္ ေဖေဖ။ ဘယ္ေတာ့အလုပ္စရမလဲ.. ပိုက္ဆံေကာ ဘယ္ေတာ့ေပးမွာလဲ”
“သားအခုအဆင္ေျပရင္ စလုပ္လို႔ရၿပီေလ.. လုပ္ခကေတာ့ သားအလုပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ ေပးမွာေပါ့။ အလုပ္ၿပီးတဲ့အခါသာ ၿပီးေၾကာင္း ေဖေဖ့ကို လာေျပာ.. ေငြတစ္ခါတည္းရေစရမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသတိျပဳရမွာက အလုပ္ဟာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမဟုတ္ပဲ ေသသပ္ေနရမယ္။ မင္းနားလည္တယ္မဟုတ္လား”
ရဲရင့္သည္ သူ႔ဖခင္၏ အလိုကို သိရွိေပသည္။ ေငြသုံးေထာင္ကို လိုခ်င္အားႀကီးေသာေၾကာင့္ ေရွ႕သို႔ဆက္လက္နားမေထာင္ေတာ့ပဲ ျခံထဲသို႔ေျပးသြားေလသည္။ တကယ္တမ္း အလုပ္မွာ သူထင္သလို မဟုတ္ဘဲ ပင္ပန္းေသာအလုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ခဏလုပ္ၿပီးတာႏွင့္ပင္ သူ႔ခါးက နာက်င္လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္ကိုင္းႀကီးမ်ားကိုသာ ေကာက္၍ သစ္ကိုင္းအငယ္မ်ားကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ရန္ သူစိတ္ကူးရေလသည္။ ထိုသို႔သစ္ကိုင္းႀကီးမ်ားသာေကာက္၍ စုပုံေသာေၾကာင့္ မ်ားမၾကာမီ သူ႔အလုပ္ၿပီးစီးသြားၿပီးလွ်င အိမ္ထဲသို႔ျပန္၀င္လာကာ သူ႔ဖခင္ႏွင့္ တစ္ဖန္စကားျပန္ေျပာေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ၿပီးခဲ့ၿပီ ေဖေဖ”
“ၿပီးၿပီ.. ျမန္လွခ်ည္လား” ဟု သူ႔ဖခင္က အံ့ၾသႀကီးစြာ ေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ေဖေဖ.. ကၽြန္ေတာ္မနားမေန ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေစာေစာပဲၿပီးသြားပါတယ္။ ေဖေဖမီးရိႈ႕ဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ေဖေဖေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ခ သုံးေထာင္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ့ကို ေပးပါေတာ့”
“ကဲ၊ ဒါျဖင့္ ေရာ့ ဒီမွာ သုံးေထာင္။ သား ေဖေဖ့ကို ကူညီတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ေဖေဖကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွာ အားကို မအားႏိုင္လို႔ပါကြာ”
ရဲရင့္သည္ ေငြကို အားရ၀မ္းသာစြာယူ၍ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ေဖေဖ” ဟုေျပာဆိုၿပီး တံခါးေပါက္သို႔ ေျပးသြားေလသည္။
အိမ္ျပင္သို႔မေရာက္မီ သူ႔ဖခင္က “ဒါနဲ႔.. ရဲရင့္.. ေနဦး.. သား။ ဒီေငြသုံးေထာင္ဟာ မင္းအလုပ္ေတြေသခ်ာမွ မင္းရမယ္ဆိုတာ နားလည္တယ္မဟုတ္လား”
“နားလည္ပါတယ္ ေဖေဖ”
“အကယ္၍ မင္းအလုပ္ဟာ မေကာင္းရင္.. ေသခ်ာၿပီးစီးမႈမရွိရင္.. အဲ့ဒီေငြ ေဖေဖ့ကို ျပန္ေပးရမယ္”
“ေကာင္းပါၿပီ၊ ေဖေဖ” ဟုေျပာရင္း စိတ္မလုံစြာျဖင့္ အိမ္ျပင္သို႔ ေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။ တကယ္တမ္းသာ သူသည္ အလုပ္ကို ဖခင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို အေသအခ်ာလုပ္ကိုင္ခဲ့ပါမူ ယခုေလာက္ျမန္ဆန္စြာ ၿပီးႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။
မၾကာမီ သူ၏ဖခင္သည္ သူကိုယ္တိုင္ျခံထဲသို႔ဆင္း၍ ၾကည့္ရႈန္ရန္ ဆုံးျဖတ္ေလသည္။ ထိုဆုံးျဖတ္သည့္အတိုင္း သြားၾကည့္ရာ သူစိတ္ပူမိသည့္အတိုင္းပင္ေတြ႔ျမင္ေလသည္။ အမွန္တကယ္ရဲရင့္သည္ ေကာက္ရလြယ္ေသာ သစ္ကိုင္းႀကီးမ်ားကိုသာ ေကာက္၍ပုံထားၿပီး သစ္ကိုင္းငယ္မ်ားကိုကား ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ေလသည္။ ၄င္းတို႔မွာ ရွိရင္းအတိုင္း ျပန္႔က်ဲေန၏။
“ရဲရင့္.. ရဲရင့္၊ ခဏလာဦးေဟ့” ဟု ဖခင္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ဟစ္လွမ္းေခၚလိုက္ေလသည္။
ခက္ဖြယ္ရယ္ႀကဳံၿပီဟု စဥ္းစားမိေသာ ရဲရင့္သည္ အိမ္ေနာက္ဘက္မွ ဆင္း၍ လာေလေတာ့သည္။
“ဘာလဲေဖေဖ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဟု မလုံလဲစြာ ေမးေလသည္။
“ျဖစ္စရာေတြကေတာ့ တစ္ပုံႀကီးေပါ့။ သစ္ကိုင္းေခ်ာင္းေတြ ေသခ်ာေကာက္ၿပီးပုံဖို႔ ေဖေဖဟာ မင္းကို ေျပာခဲ့တယ္။ သစ္ကိုင္းေတြဆုိတည္းက အေသးေရာအႀကီးေရာ ေျပာတာ။ ေရြးၿပီးေကာက္လို႔ ေဖေဖ့စကားထဲ တစ္ခြန္းေတာင္မပါခဲ့ဘူး။ အလုပ္ေကာင္းတယ္.. ေသခ်ာတယ္ဆိုၿပီး မင္းကို ေဖေဖက ေငြသုံးေထာင္ေပးခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္မလဲ ေသခ်ာမႈ။ တစ္ကြက္မွမေတြ႔ရဘူး။ သစ္ကိုင္းႀကီးေတြပဲေကာက္ခဲ့ၿပီး အေသးေတြကိုေတာ့ မင္းဟာ ခ်န္ခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို မင္းက သစ္ကိုင္းေတြကို ေကာက္ရုံပဲေကာက္ေပးရတာ.. သိပ္ပင္ပန္းႀကီးတာမဟုတ္ဘူး.. မင္းဟာ တကယ္ေတာ့ အလုပ္တစ္၀က္တစ္ပ်က္သာ ၿပီးစီးခဲ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေစာက ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ ေငြတစ္၀က္ျပန္ေပးပါ” ဟု ဖခင္က ခပ္တည္တည္ ခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ေလသည္။
ရဲရင့္မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ အရာတစ္ခုမွာ သူ႔လက္ထဲေရာက္ရွိၿပီးသားေငြကို စြန္႔လႊတ္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔အားေငြေပးရသည့္အတြက္ သူ႔ဖခင္၏ေငြစြန္႔လႊတ္ရျခင္းကို သူဂရုမစိုက္ခဲ့။ ယခုမွ သူ႔လက္ထဲေရာက္ေနေသာ ေငြကို စြန္႔ရျခင္းသည္သာလွ်င္ သူ႔အတြက္ မဟာဒုကၡႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
“ေငြျပန္ေပးရမယ္.. တစ္၀က္တိတိေတာင္ ျပန္ေပးရမယ္.. ဟုတ္လားေဖေဖ။”
“ဟုတ္တယ္.. သား.. မင္းကို ေဖေဖတကယ္ေျပာေနတာ။ တစ္၀က္လုပ္ရင္ လုပ္ခတစ္၀က္စာပဲ မင္းယူရမွာပဲေလ” ဟု ဖခင္က တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ေျပာေလသည္။
ရဲရင့္သည္ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေငြကိုထုတ္၍ တစ္၀က္တိတိကို ဖခင္အား ျပန္ေပးလိုက္ရေလသည္။
ဖခင္က ေငြကိုလွမ္းယူရင္း “ မင္း ဒီေငြကို ျပန္လိုခ်င္ရင္ မင္းရဲ႕မၿပီးျပတ္မေသခ်ာခဲ့တဲ့ က်န္ေနေသးတဲ့အလုပ္ကို ျပန္ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖျပန္ေပးမယ္.. ဘယ္လိုလဲ” ဟုေျပာေလသည္။
ရဲရင့္သည္ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ဖခင္ေရွ႕မွ ေခါင္းငု႔ံကာ သစ္ကိုင္းေခ်ာင္းေတြကို တစ္ဖန္ျပန္ေကာက္ရန္ ထြက္သြားေလသည္။ သူသည္ ထိုေန႔က ရရွိသည့္ သင္ခန္းစာကို မည္သည့္အခါမွ် မေမ့ေတာ့ေပ။ သူသည္ ခ်န္ထားခဲ့ေသာ သစ္ကိုင္းကေလးမ်ားကို တစ္ဖန္ေကာက္ယူပုံထားၿပီးေနာက္ ျပန္ရခဲ့ေသာ ေငြတစ္၀က္ကို လက္တြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားခဲ့ရင္း ေနာင္မည္သည့္အလုပ္မဆို ႏွစ္ခါျပန္မလုပ္ရေလေအာင္ တစ္ခါတည္းႏွင့္ အေသအခ်ာ လုပ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ လုပ္ခေငြ အျပည့္လိုခ်င္လွ်င္ အလုပ္ကိုလည္း မခိုမကပ္ ခ်န္လွပ္ျခင္းမရွိဘဲ တိက်ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရမည္ကိုလည္း သူသိရွိသြားေလေတာ့သည္။